STRONGS NT 3939: παροικέω

παροικέω, παροίκῳ; 1 aorist παρῴκησα;

1. properly, to dwell beside (one) or in one's neighborhood (παρά, IV. 1); to live near; (Xenophon, Thucydides, Isocrates, others).

2. in the Scriptures to be or dwell in a place as a stranger, to sojourn (the Sept. for גּוּר, several times also for יָשַׁב and שָׁכַן): followed by ἐν with a dative of place, Luke 24:18 R L (Genesis 20:1; Genesis 21:34; Genesis 26:3; Exodus 12:40, the Alex. manuscript; Leviticus 18:3 (Ald.), etc.); with an accusative of place, ibid. G T Tr WH (Genesis 17:8; Exodus 6:4); εἰς with the accusative of place (in pregnant construction; see εἰς, C. 2), Hebrews 11:9. (Metaphorically and absolutely, to dwell on the earth, Philo de cherub. § 34 (cf. Clement of Rome, 1 Cor. 1, 1 [ET] and Lightfoot and Harnack at the passage; Holtzmann, Einl. ins N. T., p. 484f. Synonym: see κατοικέω.).)

παροικεί παροίκει παροικείν παροικεις παροικείς παροικεῖς παροικήσαι παροικήσει παροικήσεως παροικήσεώς παροικήσης παροικήσουσι παροικήσουσί παροικήσουσιν παροικήσω παροικούντα παροικούντας παροικούντες παροικούντων παροικούσιν παροικώ παροικών παρώκει παρωκήκασιν παρώκησα παρωκήσαμεν παρώκησαν παρώκησας παρωκήσατε παρώκησε παρωκησεν παρώκησεν παρῴκησεν paroikeis paroikeîs parṓikesen parṓikēsen parokesen parōkēsenInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts