STRONGS NT 476: ἀντίδικος

ἀντίδικος, ἀντίδικον (δίκη); as a substantive ὁ ἀντίδικος a. an opponent in a suit at law: Matthew 5:25; Luke 12:58; Luke 18:3 (Xenophon, Plato, often in the Attic orators).

b. universally, an adversavy, enemy (Aesehyl. Ag. 41; Sir. 33:9; 1 Samuel 2:10; Isaiah 41:11, etc.): 1 Peter 5:8 (unless we prefer to regard the devil as here called ἀντίδικος because he accuses men before God).

αντίδικοί αντιδίκοις αντίδικον αντίδικόν αντιδικος αντίδικος ἀντίδικος αντιδικου αντιδίκου ἀντιδίκου αντιδίκους αντιδικω αντιδίκω ἀντιδίκῳ αντίζηλον αντίζηλος antidiko antidikō antidíkoi antidíkōi antidikos antídikos antidikou antidíkouInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts