1 οἴδαμεν  γὰρ  ὅτι  ἐὰν  ἡ  ἐπίγειος  ἡμῶν  οἰκία  τοῦ  σκήνους  καταλυθῇ,  οἰκοδομὴν  ἐκ  Θεοῦ  ἔχομεν,  οἰκίαν  ἀχειροποίητον  αἰώνιον  ἐν  τοῖς  οὐρανοῖς.  2 καὶ  γὰρ  ἐν  τούτῳ  στενάζομεν,  τὸ  οἰκητήριον  ἡμῶν  τὸ  ἐξ  οὐρανοῦ  ἐπενδύσασθαι  ἐπιποθοῦντες,  3 εἴ  γε  καὶ  ἐνδυσάμενοι  οὐ  γυμνοὶ  εὑρεθησόμεθα.  4 καὶ  γὰρ  οἱ  ὄντες  ἐν  τῷ  σκήνει  στενάζομεν  βαρούμενοι  ἐφ’  ᾧ  οὐ  θέλομεν  ἐκδύσασθαι  ἀλλ’  ἐπενδύσασθαι,  ἵνα  καταποθῇ  τὸ  θνητὸν  ὑπὸ  τῆς  ζωῆς.  5 ὁ  δὲ  κατεργασάμενος  ἡμᾶς  εἰς  αὐτὸ  τοῦτο  Θεός,  ὁ  δοὺς  ἡμῖν  τὸν  ἀρραβῶνα  τοῦ  Πνεύματος. 

6 Θαρροῦντες  οὖν  πάντοτε  καὶ  εἰδότες  ὅτι  ἐνδημοῦντες  ἐν  τῷ  σώματι  ἐκδημοῦμεν  ἀπὸ  τοῦ  Κυρίου·  7 διὰ  πίστεως  γὰρ  περιπατοῦμεν,  οὐ  διὰ  εἴδους·  8 θαρροῦμεν  δὲ  καὶ  εὐδοκοῦμεν  μᾶλλον  ἐκδημῆσαι  ἐκ  τοῦ  σώματος  καὶ  ἐνδημῆσαι  πρὸς  τὸν  Κύριον.  9 διὸ  καὶ  φιλοτιμούμεθα,  εἴτε  ἐνδημοῦντες  εἴτε  ἐκδημοῦντες,  εὐάρεστοι  αὐτῷ  εἶναι.  10 τοὺς  γὰρ  πάντας  ἡμᾶς  φανερωθῆναι  δεῖ  ἔμπροσθεν  τοῦ  βήματος  τοῦ  Χριστοῦ,  ἵνα  κομίσηται  ἕκαστος  τὰ  διὰ  τοῦ  σώματος  πρὸς  ἃ  ἔπραξεν,  εἴτε  ἀγαθὸν  εἴτε  φαῦλον. 

11 Εἰδότες  οὖν  τὸν  φόβον  τοῦ  Κυρίου  ἀνθρώπους  πείθομεν,  Θεῷ  δὲ  πεφανερώμεθα·  ἐλπίζω  δὲ  καὶ  ἐν  ταῖς  συνειδήσεσιν  ὑμῶν  πεφανερῶσθαι.  12 οὐ  πάλιν  ἑαυτοὺς  συνιστάνομεν  ὑμῖν,  ἀλλὰ  ἀφορμὴν  διδόντες  ὑμῖν  καυχήματος  ὑπὲρ  ἡμῶν,  ἵνα  ἔχητε  πρὸς  τοὺς  ἐν  προσώπῳ  καυχωμένους  καὶ  μὴ  ἐν  καρδίᾳ.  13 εἴτε  γὰρ  ἐξέστημεν,  Θεῷ·  εἴτε  σωφρονοῦμεν,  ὑμῖν.  14 ἡ  γὰρ  ἀγάπη  τοῦ  Χριστοῦ  συνέχει  ἡμᾶς,  κρίναντας  τοῦτο,  ὅτι  εἷς  ὑπὲρ  πάντων  ἀπέθανεν·  ἄρα  οἱ  πάντες  ἀπέθανον·  15 καὶ  ὑπὲρ  πάντων  ἀπέθανεν  ἵνα  οἱ  ζῶντες  μηκέτι  ἑαυτοῖς  ζῶσιν  ἀλλὰ  τῷ  ὑπὲρ  αὐτῶν  ἀποθανόντι  καὶ  ἐγερθέντι. 

16 Ὥστε  ἡμεῖς  ἀπὸ  τοῦ  νῦν  οὐδένα  οἴδαμεν  κατὰ  σάρκα·  εἰ  καὶ  ἐγνώκαμεν  κατὰ  σάρκα  Χριστόν,  ἀλλὰ  νῦν  οὐκέτι  γινώσκομεν.  17 ὥστε  εἴ  τις  ἐν  Χριστῷ,  καινὴ  κτίσις·  τὰ  ἀρχαῖα  παρῆλθεν,  ἰδοὺ  γέγονεν  καινά.  18 τὰ  δὲ  πάντα  ἐκ  τοῦ  Θεοῦ  τοῦ  καταλλάξαντος  ἡμᾶς  ἑαυτῷ  διὰ  Χριστοῦ  καὶ  δόντος  ἡμῖν  τὴν  διακονίαν  τῆς  καταλλαγῆς,  19 ὡς  ὅτι  Θεὸς  ἦν  ἐν  Χριστῷ  κόσμον  καταλλάσσων  ἑαυτῷ,  μὴ  λογιζόμενος  αὐτοῖς  τὰ  παραπτώματα  αὐτῶν,  καὶ  θέμενος  ἐν  ἡμῖν  τὸν  λόγον  τῆς  καταλλαγῆς. 

20 Ὑπὲρ  Χριστοῦ  οὖν  πρεσβεύομεν  ὡς  τοῦ  Θεοῦ  παρακαλοῦντος  δι’  ἡμῶν·  δεόμεθα  ὑπὲρ  Χριστοῦ,  καταλλάγητε  τῷ  Θεῷ.  21 τὸν  μὴ  γνόντα  ἁμαρτίαν  ὑπὲρ  ἡμῶν  ἁμαρτίαν  ἐποίησεν,  ἵνα  ἡμεῖς  γενώμεθα  δικαιοσύνη  Θεοῦ  ἐν  αὐτῷ.